ΕΠΙΚΑΙΡΑ ΘΕΜΑΤΑ
Του Παναγιώτη Ι. Καραφωτιά,
καθηγητή Πανεπιστημίου Ινδιανάπολης,
π. Διευθύνοντος Συμβούλου Γραφείου OHE για Ελλάδα, Κύπρο, Ισραήλ
Από την αρχαία Ρώμη και τους Ιεροεξεταστές και αρ
γότερα στη σύγχρονη εποχή στη Γαλλική και Αμερικανική Επανάστα
ση και τους αναρχικούς στη Δυτική Ευρώπη, τη Ρωσία και την Αμερική, καθώς και στον 20ο αιώνα, η τρομοκρατία υπονόμευε την ειρήνη και ευημερία πολλών κρατών. Όμως, η διεθνής τρομοκρατία έχει ουσιαστικά τις ρίζες της στη Μέση Ανατολή όπου συγκρούονται θανάσιμα δυο λαοί με ποικίλες ιδιαιτερότητες, οι εκφραστές των οποίων είναι εκούσια ή ακούσια όργανα και θύματα ισχυρών κυκλωμάτων που χρησιμοποιούν την τρομοκρατία σαν το ισχυρό τους άλλοθι μολονότι τα ίδια την προκαλούν στα πλαίσια του ανταγωνισμού που έντεχνα προάγουν γιατί το κρατούν σύστημα δεν μπορεί να επιβιώσει δίχως αντιπάλους. Είναι δύσκολο να υπάρξει σαφής ορισμός της τρομοκρατίας ιδιαίτερα όταν πρόκειται για αγωνιστές ελευθερίας.
Κι εδώ κυρίως έγκειται και η ασυμφωνία στα πλαίσια του ΟΗΕ για τον ορισμό τρομοκρατικών πράξεων. Η τρομοκρατία αντίθετα με άλλες πράξεις βίας όπως ο πόλεμος, δεν έχει αρχές ή κανόνες συμπεριφοράς. Αποτελεί ένα νέο είδος πολέμου, πολλές φορές αόρατου, απροσδιόριστου, απροσδόκητου, ύπουλου, ακήρυχτου, που μεταφέρει τις συγκρούσεις από τα χαρακώματα στους δρόμους πόλεων κ.λπ. Λέγεται ότι η τρομοκρατία «είναι η στρατηγική των ανίσχυρων για να αποδυναμώσουν τους ισχυρούς». Τούτο μπορεί να αληθεύει, αλλά μπορεί να συμβαίνει και το αντίθετο, να είναι η στρατηγική των ισχυρών για να αποτρέψουν τη δική τους αποδυνάμωση ή να αυξήσουν την ισχύ τους. Πρώτη η ΚτΕ το 1934, καταπιάστηκε με την τρομοκρατία μετά τη δολοφονία του βασιλιά Αλέξανδρου της Γιουγκοσλαβίας στη Γαλλία, και υιοθέτησε τη Σύμβαση για την Πρόληψη και Καταστολή της Τρομοκρατίας. Ουσιαστικά, όμως, μόνον ο ΟΗΕ ασχολήθηκε συστηματικά με το ζήτημα το 1972 και έκτοτε έχει υιοθετήσει πολλά ψηφίσματα, συμβάσεις κ.ά. για την αντιμετώπιση του προβλήματος. Μετά δε την τρομοκρατική επίθεση στις ΗΠΑ το Συμβούλιο Ασφαλείας υιοθέτησε απόφαση καλώντας τα κράτη μέλη να πάρουν επείγοντα και αποτελεσματικά μέτρα για την αντιμετώπιση του φοβερού αυτού εφιάλτη και, μάλιστα, αναφέρθηκε ονομαστικά στον Μπιν Λάντεν ζητώντας τη σύλληψη και προσαγωγή του στη δικαιοσύνη. Επίσης Οργανώσεις του Συστήματος του ΟΗΕ καθώς η ΕΕ δραστηριοποιήθηκαν. Ωστόσο, παρά τις όποιες προσπάθειες το καίριο τούτο πρόβλημα, που έχει προκαλέσει εκατοντάδες χιλιάδες νεκρούς, τραυματίες και μεγάλη δυστυχία και απελπισία σε πολλές περιοχές του πλανήτη, παραμένει εφιαλτικό προοιωνίζοντας συνέχιση της τραγωδίας ιδιαίτερα στη Μέση Ανατολή, όπου, προφανώς, η τρομοκρατία έχει αναχθεί σε μόνιμο απάνθρωπο πολεμικό «παίγνιο» υπό το επικίνδυνα αδιάφορο βλέμμα τής διεθνούς κοινότητας. Συνεπώς, το συμπέρασμα είναι ότι το ανθρωπογενές-τερατογενές φαινόμενο της τρομοκρατίας είναι συνάρτηση των σκοτεινών σχεδίων διεθνών κυκλωμάτων εξουσίας. Η τρομοκρατία δεν γεννιέται από παρθενογένεση ούτε είναι ουρανοκατέβατη. Είναι, ουσιαστικά, απότοκος του ανταγωνισμού ο οποίος καλλιεργεί και διαιωνίζει τη βία κάθε μορφής. Η τρομοκρατία είναι επίσης απότοκος της γενικότερης απαξίωσης και νοθείας ηθικών αξιών.
Είναι απότοκος των δεινών που περιέχει το σύγχρονο κουτί της Πανδώρας όπου και η ελπίδα έχει μπει στο χρηματιστήριο. Και το γενικότερο τραγικό συμπέρασμα είναι αν ο πλανήτης καταστρέφεται δεν φταίει η τρύπα του όζοντος αλλά η «τρύπα» στην ανθρώπινη συνείδηση ιδιαίτερα των ισχυρών, των κατά το Δημοσθένη «παραξίαν ευτυχούντων». Οι αρχαίοι Λατίνοι ρωτούσαν όταν γινόταν κάποιο έγκλημα : Quid Prodest? (Ποιόν εξυπηρετεί;) Και τα συμπεράσματα είναι εύλογα! Μία παράμετρος που δεν φαίνεται να απασχολεί σοβαρά την κοινή γνώμη, είναι η οικονομική, κοινωνική και πολιτιστική «τρομοκρατία», όταν λαοί, ομάδες ή άτομα συνθλίβονται στη χοάνη του κοινωνικού, οικονομικού και πολιτισμικού αποκλεισμού αντιμετωπίζοντας κίνδυνο έμμεσης και αργής βιολογικής, ψυχολογικής και ηθικής γενοκτονίας Αλλά, και η αφαίμαξη εγκεφάλων δεν αποτελεί ένα ακόμη αποτέλεσμα τρομοκρατίας; Επίσης, ποιός νοιάζεται για την άδηλη «τρομοκρατία» της ρύπανσης του περιβάλλοντος, της τροφικής αλυσίδας, της εγκληματικότητας και του αμοραλισμού;
Ακόμη, εκείνο που προβληματίζει είναι η έντεχνη προσπάθεια αποφυγής του καίριου ερωτήματος όσον αφορά τις γενεσιουργές αιτίες της τρομοκρατίας. Συνεπώς, η καταπολέμηση της τρομοκρατίας είναι ουσιαστικά συνάρτηση της θεραπείας των παραπάνω αιτίων, αλλά προφανώς διεφθαρμένα κυκλώματα λειτουργούν ως «ανθρωπορύχοι», που επενδύουν σε ανθρώπινες τραγωδίες.
________
*Συγγραφέας του βιβλίου "Το Σύγχρονο ανθρωπορυχείο"
διεθνείς σχέσεις, εκδόσεις Γκοβόστη, σελ. 382
δείτε και στο :http://aivalis.blogspot.com/2010/07/blog-post.html
