ΒΑΘΥ ΚΟΚΚΙΝΟ: Ο δρόμος προς την Αργεντινή

ΒΑΘΥ ΚΟΚΚΙΝΟ: Ο δρόμος προς την Αργεντινή

ΜΕΙΩΣΗ ΤΗΣ ΠΑΙΔΙΚΗΣ ΘΝΗΣΙΜΟΤΗΤΑΣ ΚΑΤΑ ΤΟ ΕΝΑ ΤΡΙΤΟ ΑΠΟ ΤΟ 1990

ΝΕΑ ΥΟΡΚΗ, 17 Σεπτεμβρίου 2010 -
Οι τελευταίες εκτιμήσεις των Ηνωμένων Εθνών για την κάτω των πέντε ετών θνησιμότητα δόθηκαν σήμερα στη δημοσιότητα από τη UNICEF και δείχνουν συνεχή πρόοδο στη μείωση του αριθμού των παιδιών που δεν ζουν μέχρι τα πέμπτα τους γενέθλια.
Σύμφωνα με τις εκτιμήσεις αυτές, ο αριθμός των θανάτων παιδιών κάτω των πέντε ετών που πεθαίνουν κάθε χρόνο έχει μειωθεί παγκοσμίως, από 12,4 εκατομμύρια το 1990 σε 8,1 εκατομμύρια το 2009. Τα ποσοστά της κάτω των πέντε ετών θνησιμότητας μειώθηκαν κατά το ένα τρίτο κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου, από 89 θανάτους ανά 1000 ζώντα νεογνά, σε 60 το 2009.
Τα καλά νέα είναι ότι αυτές οι εκτιμήσεις δείχνουν πως 12.000 λιγότερα παιδιά πεθαίνουν κάθε μέρα σε όλο τον κόσμο σε σύγκριση με το 1990.
Ωστόσο, η τραγωδία των αποτρέψιμων θανάτων παιδιών συνεχίζεται. Περίπου 22.000 παιδιά κάτω των πέντε ετών εξακολουθούν να πεθαίνουν κάθε ημέρα, με περίπου το 70% αυτών των θανάτων να συμβαίνουν κατά το πρώτο έτος της ζωής τους.
Η κάτω των πέντε ετών θνησιμότητα συγκεντρώνεται όλο και περισσότερο σε λίγες χώρες. Περίπου το ήμισυ των θανάτων κάτω των πέντε ετών σημειώθηκαν σε πέντε μόνο χώρες το 2009: Ινδία, Νιγηρία, Λαϊκή Δημοκρατία του Κονγκό, Πακιστάν και Κίνα.
Τα υψηλότερα ποσοστά παιδικής θνησιμότητας εξακολουθούν να εντοπίζονται στην υποσαχάρια Αφρική, όπου το 1 στα 8 παιδιά πεθαίνει πριν τα πέμπτα του γενέθλια - σχεδόν 20 φορές περισσότερα από το μέσο όρο των ανεπτυγμένων περιοχών (1 στα 167). Η Νότια Ασία παρουσιάζει το δεύτερο υψηλότερο ποσοστό, με περίπου το 1 στα 14 παιδιά να πεθαίνουν πριν την ηλικία των πέντε.
Ενώ ο ρυθμός με τον οποίο μειώνονται τα ποσοστά θνησιμότητας κάτω των πέντε ετών βελτιώθηκε για την περίοδο 2000 - 2009 σε σύγκριση με την προηγούμενη δεκαετία, η μείωση δεν είναι ακόμη αρκετά γρήγορη - ιδιαίτερα στην υποσαχάρια Αφρική και τη Νότια Ασία και Ωκεανία - για την επίτευξη του Αναπτυξιακού Στόχου της Χιλιετίας (για μείωση κατά τα δύο τρίτα μεταξύ 1990 και 2015).
Οι νέες εκτιμήσεις δημοσιεύθηκαν στην έκθεση του 2010 «Επίπεδα & Τάσεις στην Παιδική Θνησιμότητα», που εκδίδεται από την Διυπηρεσιακή Ομάδα του ΟΗΕ για την Εκτίμηση της Παιδικής Θνησιμότητας (IGME), καθώς και σε ειδικό σχολιασμό στο The Lancet.
Οι εκτιμήσεις αυτές αποτελούν έργο μιας σειράς οργανισμών του συστήματος των Ηνωμένων Εθνών, που αποτελούν την Ομάδα για την Εκτίμηση της Παιδικής Θνησιμότητας στην οποία ηγούνται η UNICEF και η Παγκόσμια Οργάνωση Υγείας και έχουν γίνει με την εποπτεία και τις συμβουλές από ανεξάρτητους εμπειρογνώμονες ακαδημαϊκών ιδρυμάτων.
Ολόκληρη την έκθεση μπορείτε να τη βρείτε στο http://www.unicef.gr/

ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΕΘΝΙΚΗ ΕΠΙΤΡΟΠΗ UNICEF - Ανδρ. Δημητρίου 8 & Τζ. Κέννεντυ 37, 161 21 Καισαριανή
Τηλεφωνικό Κέντρο: 210 72 55 555, Φαξ: 210 72 52 555, 210 72 35 555

Ο Λόρδος Βύρων στην Αθήνα

του Πάνου Τριγάζη*

θείας της γης διαλαλητής, μα και κριτής

της έφερε τη λύρα του και το σπαθί του αντάμα

Κωστής Παλαμάς

«Θα πάω τώρα στην Αθήνα να σπουδάσω τα νέα ελληνικά, που διαφέρουν πολύ από τα αρχαία, αν και στις ρίζες τους μοιάζουν», έγραφε ο Λόρδος Βύρων σε επιστολή του από την Πρέβεζα προς τη μητέρα του στις 12 Νοεμβρίου 1809.

Χριστούγεννα, πριν 200 χρόνια, έφθανε στην Αθήνα ο νεαρός Μπάιρον (21 ετών τότε), ύστερα από ένα τρίμηνο οδοιπορικό με αφετηρία την Πάτρα, όπου πρωτοπάτη

σε ελληνικό έδαφος στις 26 Σεπτεμβρίου 1809, προερχόμενος από τη Μάλτα. Οδοιπορικό που τον έφερε στην Πρέβεζα, στα Γιάννενα, στην όμορφη Ζίτσα, στο κάστρο του Αλή Πασά στο Τεπελένι και από 'κει πίσω στην Πρέβεζα, μετά στο Μεσολόγγι, ξανά στην Πάτρα, στο Αίγιο, απέναντι στην Άμφισσα, στους Δελφούς και στη Θήβα, πριν καταλήξει στην πόλη της Παλλάδας, που τότε ήταν ένα μεγάλο χωριό.

«Οι Τούρκοι είχαν καταλάβει την πόλη - γράφει ο Αντρέ Μωρουά, ένας από τους κορυφαίους βιογράφους του Λόρδου Βύρωνα - και, περισσότερο κατακτητές παρά διοικητές, την είχαν εγκαταλείψει στην τύχη της. Στο μεγάλο καφενείο, κοντά στο παζάρι, έβλεπες τους αγάδες καθισμένους σταυροπόδι να καπνίζουν τους ναργιλέδες τους και να γελούν. Μια τουρκική φρουρά ήταν εγκατεστημένη στην Ακρόπολη».

Στην Αθήνα, ο Λόρδος Βύρων πέρασε μεγάλο μέρος τής πάνω από δυόμισι χρόνια επίσκεψής του στην τότε Οθωμανική αυτοκρατορία (Σεπτέμβριος 1809 - Απρίλιος 1811). Αρχικά έμεινε στο σπίτι της Θεοδώρας Μακρή, χήρας ενός Άγγλου υποπρόξενου, που για τη μεγαλύτερη από τις τρεις κόρες της, την Τερέζα, ένοιωσε φλογερό έρωτα και συνέθεσε ένα από τα γνωστότερα ποιήματά του με τίτλο «Κ

όρη των Αθηνών». Φεύγοντας για την Σμύρνη και την Κωνσταντινούπολη, στις 5 Μαρτίου 1810, έλεγε ο Μπάιρον στην Τερέζα μέσα από το ποίημά του αυτό:

Κόρη των Αθηνών! φεύγω πια.

Όταν θα ‘σαι μόνη, σκέψου με, γλυκιά.

Αν κι εγώ στην Κωνσταντινούπολη πετώ,

η Αθήνα κρατάει την καρδιά μου και το λογικό.

(απόδοση Μάριος - Βύρων Ραΐζης).

Επέστρεψε ύστερα από περίπου 6 μήνες και επέλεξε να μείνει στο Μοναστήρι των Καπουτσίνων, δίπλα στο μνημείο του Λυσικράτη στην Πλάκα, που λειτουργούσε ως πανδοχείο και σχολείο. «Έχω σχεδόν πολιτογραφηθεί Αθηναίος, γιατί μένω κυρίως στην Αθήνα όταν δεν είμαι στις δημοσιές», έγραφε σε φίλο του στις 31 Ιουλίου 1810.

Οι εμπειρίες του ήταν πλούσιες, πηγή έμπνευσης και για την ποίησή του. Αντικρίζοντας τον Παρθενώνα, λεηλατημένο από τον συμπατριώτη του Έλγιν, έγραψε το ποίημα «Η Κατάρα της Αθήνας».

Απολάμβανε τη διαμονή του. Έγραφε σε άλλο γράμμα του: «Μένω στο Μοναστήρι των Καπουτσίνων, μπροστά μου έχω τον Υμηττό, πίσω μου την Ακρόπολη, δεξιά μου τον ναό του Δία, μπροστά το Στάδιο, αριστερά μου την πόλη, ε, κύριε, αυτό θα πει τοπίο, αυτό θα πει γραφικότητα!» (20 Ιανουαρίου 1811). Στο ίδιο γράμμα έλεγε ότι «για ποικιλία κάνω πότε πότε εκδρομές στον Μαραθώνα, το Σούνιο, την κορυφή του Υμηττού και τον Μοριά».

Θλιβόταν για την παρακμή της Ελλάδας (Ελλάς ωραία! Λείψανο θλιβερό αξίας που έχει δύσει!), αλλά ονειρευόταν κιόλας:

Βουνά τον πλατύ Μαραθώνα κοιτάνε

και κείνος κοιτάει τη θάλασσα πέρα

κι εγώ πώς μπορούσε ονειρεύομαι να 'ναι

Ελεύθερη πάλι η Ελλάδα μια μέρα!

(από το ποίημα «Τα Νησιά της Ελλάδας»).

Σχεδίαζε από την Αθήνα και άλλα ταξίδια. «Ένα φιρμάνι από την Πύλη -έγραφε στη μητέρα του στις 2.2.1811- μου επιτρέπει να συνεχίσω προς Ιερουσαλήμ και Αίγυπτο, κι έτσι θα επισκεφθώ τις πυραμίδες και την Παλαιστίνη πριν γυρίσω».

Δεν έκανε πράξη το σχέδιό του. Στις 22 Απριλίου 1811 έφυγε από την Αθήνα με προορισμό την Αγγλία.

«Δεν υπάρχει αμφιβολία πώς στη φάση αυτή της ζωής του Byron ο φιλελληνισμός και παράλληλα ο φιλελευθερισμός του δεν ταυτίζονται με συνειδητή πολιτική πράξη»,υποστηρίζει η καθηγήτρια του Πανεπιστημίου Αθηνών Μάρα Γιαννή. Όμως, φεύγοντας,«είχε σχηματίσει συγκεκριμένες απόψεις, οι οποίες επρόκειτο να καθορίσουν τον χαρακτήρα του και την ορμή του φιλελληνισμού του ώς το τέλος της ζωής του»,σύμφωνα με τον διάσημο Αμερικανό Βυρωνιστή Leslie Marchand.

Επιστρέφοντας στην Αγγλία o Μπάιρον γνώρισε μεγάλη ποιητική δόξα με τη δημοσίευση του ποιήματός του «Το προσκύνημα του Τσάιλντ Χάρολντ», αλλά αξιοσημείωτη είναι και η πολιτική του δράση. Στην πρώτη ομιλία του στη Βουλή των Λόρδων (27.2.1812) υπήρξε καταπέλτης εναντίον νομοσχεδίου (που μόνο αυτός καταψήφισε), το οποίο προέβλεπε τη θανατική ποινή για τους εξεγερμένους κλωστοϋφαντουργούς του Νόττιγχαμ, που έχαναν τις δουλειές τους από τις μηχανές.

Επέστρεψε στην επαναστατημένη Ελλάδα το 1823. Από την Κεφαλλονιά πέρασε, στις 6 Ιανουαρίου 1824, στο πολιορκημένο Μεσολόγγι. Εκεί άφησε την τελευταία του πνοή, στις 19 Απριλίου 1824, αφού αρρώστησε βαριά.

Τιμώντας τα 200 χρόνια από το πρώτο ταξίδι του Λόρδου Βύρωνα στην Ελλάδα, οΣύνδεσμος «Μπάιρον» για τον φιλελληνισμό και τον πολιτισμό, που έχει έδρα του το Δήμο Βύρωνα και μέλη σ΄όλη την Ελλάδα και στον απόδημο ελληνισμό, προωθεί την ιδέα και ζητεί υποστήριξη για να οριστεί «Έτος Μπάιρον» το 2010.

Σημείωση: Τα αποσπάσματα των επιστολών είναι από το βιβλίο «Λόρδου Μπάιρον - Επιστολές από την Ελλάδα». Μετάφραση Δημοσθένη Κούρτοβικ, εκδόσεις Ιδεόγραμμα. Από το ίδιο βιβλίο και οι αναφορές στη Μ. Γιαννή και στον Leslie Marchand.

Ημερομηνία δημοσίευσης: 01/01/2010 εφημερίδα "Η ΑΥΓΗ"

* Ο Πάνος Τριγάζης είναι Πρόεδρος του Συνδέσμου «Μπάιρον» http://www.avgi.gr/ArticleActionshow.action?articleID=514797

Από κουλουάρ στον δημοσιογραφικό στίβο

Τα φτωχά παιδικά χρόνια, η συμμετοχή στην Εθνική Εφήβων και η μεγάλη αγάπη για τη δημοσιογραφία «E» 20/7

Παιδί πολύτεκνης οικογένειας, με μεγάλη αγάπη για τον κλασικό αθλητισμό και τη δημοσιογραφία ήταν ο 37χρονος Σωκράτης Γκιόλιας, που δολοφονήθηκε χθες τα ξημερώματα με αποτρόπαιο τρόπο έξω από το σπίτι του. Πατέρας ενός δίχρονου αγοριού, θα γινόταν σε λίγους μήνες για δεύτερη φορά μπαμπάς, καθώς η γυναίκα του, Αδαμαντία, είναι έγκυος στον 5ο μήνα...

Παιδί πολύτεκνης οικογένειας, με μεγάλη αγάπη για τον κλασικό αθλητισμό και τη δημοσιογραφία ήταν ο 37χρονος Σωκράτης Γκιόλιας
Ο Σωκράτης Γκιόλιας γεννήθηκε στις 13 Φεβρουαρίου του 1973 στο Κουξχάφεν της Γερμανίας και μεγάλωσε στην Αθήνα και συγκεκριμένα στην Ηλιούπολη, στην ίδια δηλαδή συνοικία όπου βρήκε χθες τραγικό θάνατο.
Τα παιδικά του χρόνια, όπως τονίζουν φίλοι και γνωστοί του, δεν ήταν καθόλου εύκολα, δεδομένου ότι αυτός και τα αδέλφια του μεγάλωναν σε φτωχικές συνθήκες, χωρίς πατέρα. Η μητέρα τους δούλευε σε λαϊκές αγορές για να μπορέσει να ζήσει τα πέντε παιδιά της.
Από νωρίς ο Σωκράτης και ο αδελφός του ο Περικλής στράφηκαν στον αθλητισμό και συγκεκριμένα στον στίβο. Ο πρώτος ασχολήθηκε με το βάδην και ο δεύτερος ήταν δρομέας. Στα τέλη της δεκαετίας του 1980, ο Σωκράτης συμμετείχε στην Εθνική Ομάδα Στίβου Εφήβων, στους Βαλκανικούς αγώνες, που τότε έγιναν στην Τουρκία. Εκεί γνωρίστηκαν με τον Λάμπρο Παπακώστα, τον αθλητή του άλματος εις ύψος. «Χάθηκε ένας φίλος κι ένα από τα καλά παιδιά του αθλητισμού. Ο Σωκράτης στήριζε τον αθλητισμό με πολύ πάθος από κάθε μετερίζι», δήλωσε ο βετεράνος αθλητής στο «ΕΘΝΟΣ».

Η αφετηρία
Πριν εγκαταλείψει τα κουλουάρ γνωρίστηκε με τον προπονητή στίβου, Σπήλιο Ζαχαρόπουλο. «Η πρόθεσή του πάντα ήταν να γίνει δημοσιογράφος», τονίζει ο κ. Ζαχαρόπουλος. «Γι’ αυτό τον σύστησα στον τότε εκδότη της αθλητικής εφημερίδας «Ωρα για Σπορ», Βαγγέλη Σέμπο. Αργότερα, όταν διαπίστωσα το μεγάλο ταλέντο του, αποφάσισα να τον φέρω σε επαφή με τον Μάκη Τριανταφυλλόπουλο», θυμάται ο κ. Ζαχαρόπουλος, προσθέτοντας συντετριμμένος: «Είχε τέτοια μαχητικότητα στη δημοσιογραφία, σαν να έκανε πρωταθλητισμό. Σαν να ήθελε να γίνει ολυμπιονίκης»...
Ο Σωκράτης Γκιόλιας θα παραμείνει για πολλά χρόνια στενός συνεργάτης του Μάκη Τριανταφυλλόπουλου. «Παιδί πολυμελούς οικογένειας, τον έφερε στο γραφείο μου πριν από 19 χρόνια ο προπονητής στίβου Σπήλιος Ζαχαρόπουλος. «Είναι ξεχωριστό παιδί», μου είπε ο Σπήλιος, «σταμάτησε τον στίβο και εργάζεται στη λαϊκή μαζί με τη μητέρα του»... Τον άφησε κι έφυγε. Εμεινε κοντά μου δεκαεπτά ολόκληρα χρόνια, μέχρι που χώρισαν οι δρόμοι μας», σημειώνει ο κ. Τριανταφυλλόπουλος στο zougla.gr.
Οι επαγγελματικοί δρόμοι των δύο αντρών χώρισαν επεισοδιακά πριν περίπου από δύο χρόνια. Εκτοτε, αν και τους συνέδεε κουμπαριά, μεταξύ τους αναπτύχθηκε μεγάλη κόντρα στο διαδίκτυο, η οποία έφθασε και στις αίθουσες των δικαστηρίων. Ο πεθερός του είναι ιερέας και ο ίδιος ο Γκιόλιας ήταν -σύμφωνα με γνωστούς και φίλους του- βαθιά θρησκευόμενος. Τους τελευταίους μήνες ήταν διευθυντής στον ραδιοφωνικό σταθμό «Θέμα 98.9». «Μιλούσε σε όλους στον πληθυντικό, δεν έβριζε, δεν έπινε, δεν κάπνιζε, δεν έκανε δημόσιες σχέσεις, δεν είχε κομματικές εξαρτήσεις.
Από το πρώτο λεπτό που ξυπνούσε μέχρι το τελευταίο πριν κοιμηθεί σκεφτόταν θέματα», έλεγε χθες από τη συχνότητα του ραδιοφώνου «Θέμα» ο Μάνος Κακλαμάνος, μαζί με τον οποίο ο Σωκράτης Γκιόλιας παρουσίαζε εκπομπή.
Σύμφωνα με ανακοίνωση που εξέδωσε ο ραδιοφωνικός σταθμός, ο Σωκράτης Γκιόλιας αποφάσισε να μπει στη δημοσιογραφία 19 χρόνων και ξεκινάει από την εκπομπή «Κίτρινος Τύπος» που εκείνη την εποχή προβαλλόταν στο New Channel। Παράλληλα σπουδάζει στο Εργαστήρι Επαγγελματικής Δημοσιογραφίας και αναλαμβάνει την αρχισυνταξία των εκπομπών «Ζούγκλα» και «Κίτρινος Τύπος».
Από το 2008 εκτελούσε χρέη συμβούλου επικοινωνίας του Δημήτρη Κοντομηνά και έναν χρόνο αργότερα, το 2009, ανέλαβε τη γενική διεύθυνση του ραδιοφωνικού σταθμού «ΘΕΜΑ 98,9». Χθες, άλλωστε, το γνωστό blog «Τρωκτικό» σε ανάρτησή του ανακοίνωσε πως «επίσημα σαν blog σας αναφέρουμε ότι το όραμα και η ιδέα του troktiko.blogspot.com ήταν του Σωκράτη Γκιόλια». Ο ίδιος ο Γκιόλιας, ωστόσο, είχε αρνηθεί οποιαδήποτε σχέση με τη διαχείριση του συγκεκριμένου blog.

Ερωτευμένος με τον στίβο
Αιρετικός ως αθλητικός ρεπόρτερ

Στο μεταξύ, ο Σωκράτης Γκιόλιας δεν ξέχασε την αγάπη του για τον κλασικό αθλητισμό και δεν εγκατέλειψε το ρεπορτάζ για τον στίβο. «Ο Σωκράτης ήταν ερωτευμένος με τον στίβο. Πήγαινε σε όλη την Ελλάδα για να καλύψει τους αγώνες, δεν έχανε κανέναν», δηλώνει ο εκδότης της εφημερίδας «Πρωταθλητής», Σωτήρης Πουλόπουλος, όπου εργαζόταν ως αθλητικός συντάκτης τα τελευταία χρόνια ο Σωκράτης Γκιόλιας. Ο αδικοχαμένος δημοσιογράφος διατηρούσε, άλλωστε, καλές σχέσεις με πολλούς αθλητές του στίβου, όπως για παράδειγμα με την Αθανασία Τσουμελέκα. Με τον Κώστα Κεντέρη ήταν κουμπάροι, αφού ο Ολυμπιονίκης ήταν αυτός που τον πάντρεψε με την σύζυγό του Αδαμαντία, το 2003.
Ο Κεντέρης μένει στην ίδια πολυκατοικία όπου βρίσκεται και το σπίτι του Γκιόλια, στην Ηλιούπολη, εκεί όπου σημειώθηκε χθες η φονική τρομοκρατική επίθεση. Ο αδελφός του, Περικλής Γκιόλιας, δεν εγκατέλειψε τον αθλητισμό και τώρα είναι προπονητής της γυναίκας του, Νάντιας Εφεντάκη, αθλήτριας στους δρόμους ημιαντοχής.
«Ο Σωκράτης ήταν εξαίρετος αθλητικογράφος. Στα Τρίκαλα είχε βρεθεί πολλές φορές για να καλύψει διοργανώσεις στίβου. Οπως και στα υπόλοιπα ρεπορτάζ που κάλυπτε, έτσι και στο αθλητικό ήταν αιρετικός, διερευνητικός και εξαιρετικά αιχμηρός» έγραφε χθες η συντακτική ομάδα του Sportrikala.gr, σε μια από τις εκατοντάδες αναφορές που πλημμύρισαν το Διαδίκτυο.
Βιογραφικό
Ολη η διαδρομή του
Οπως αναφέρει σε ανακοίνωσή της η Ενωση Συντακτών Ημερησίων Εφημερίδων Αθηνών, «ο Σωκράτης Γκιόλιας εργάστηκε στους τηλεοπτικούς σταθμούς «Αντέννα», «Star», «Σκάι», «New Channel», «Alter». Παράλληλα εργάστηκε και στις αθλητικές εφημερίδες «Νοκ Αουτ», «Ωρα για σπορ», «Αθλητική Ηχώ», «Sportime», «Goal News» και «Πρωταθλητής», καλύπτοντας το ρεπορτάζ του στίβου, ενώ από το 2009 ήταν γενικός διευθυντής του ραδιοφωνικού σταθμού «Θέμα 98,9»».
Η κηδεία του θα τελεστεί σήμερα στις 16.30 το απόγευμα στο ναό των Αγίων Αναργύρων στην Ηλιούπολη.

ΓΙΑΝΝΗΣ ΦΩΣΚΟΛΟΣ

*από την εφημ. "ΕΘΝΟΣ" 20.7.2010

«Ένας αιώνας… μια στιγμή» - Καθημερινός Τύπος, Καβάλα

«Ένας αιώνας… μια στιγμή» - Καθημερινός Τύπος, Καβάλα

Τρομάζει την κοινωνία το πολιτικό αδιέξοδο

Η κρίση γενικεύεται.

Το πολιτικό σύστημα καταρρέει, αδυνατώντας να αντιδράσει, παρότι αισθάνεται την ανάγκη να δείξει πως θέλει να αλλάξει.

Οι εξεταστικές επιτροπές στη Βουλή θα πρόσφεραν καταπληκτικά σενάρια, αν υπήρχαν οι γίγαντες του παλαιού ελληνικού σινεμά να τα αποδώσουν. Οι βουλευτές των δύο μεγάλων κομμάτων θυμίζουν όλο και περισσότερο τις συγκρούσεις Παναθηναϊκών και Ολυμπιακών πριν και μετά το ντέρμπι. Οι Έλληνες ακούνε τις ειδήσεις για το ασφαλιστικό και απελπίζονται. Σαράντα χρόνια εργασίας για να πάρει κανείς σύνταξη στο 48% του μισθού του; Τυχεροί οι ανειδίκευτοι που θα μπουν στην εργασία αμέσως μετά το Λύκειο και θα μετράνε εργάσιμα χρόνια από τα 20-22 χρόνια τους. Ναι, αλλά θα έχουν δουλειά; Και όσοι έχουν, ποιος θα είναι ο μισθός τους; Θα τους έχουν στο ΙΚΑ ή θα εργάζονται ανασφάλιστοι; Απαντήσεις δεν υπάρχουν.

ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΟΥΝ, από την κυβέρνηση που είναι κυριολεκτικά όμηρος, καθώς παρέδωσε την εξουσία της χώρας στους δανειστές μας. Λένε πως δεν υπήρχε άλλος δρόμος, αλλά όλο και περισσότερο οι πολίτες νιώθουν πως δεν έψαξαν για εναλλακτικές λύσεις, πως επέλεξαν τον μονόδρομο για να σώσουν την έστω και κουτσουρεμένη εξουσία τους και όχι για να εξασφαλίσουν το παρόν και το μέλλον της χώρας. Οι πολίτες βλέπουν πολιτικούς οι οποίοι νοιάζονται κυρίως για τη δημοτικότητά τους. Οι πολίτες βλέπουν τις παλαιές καραβάνες του δικομματισμού να έχουν θησαυρίσει από τα κλοπιμαία της εξουσίας και αγανακτούν.
Η ΚΡΙΣΗ όμως καλπάζει και σαρώνει την οικονομική δραστηριότητα. Περπατάς στον δρόμο και κάθε μέρα βλέπεις νέα λουκέτα στα καταστήματα.

Οι επίσημες εκτιμήσεις κάνουν λόγο για 1.500.000 άνεργους στο τέλος του 2013! Αποφεύγουν να ασχοληθούν για το 2014 και μετά, αφήνοντας να εννοηθεί, πως μετά θα αρχίσει η ανάκαμψη. Πώς θα αρχίσει η ανάκαμψη; Από τις επενδύσεις που θα γίνουν. Πολύ απλό, ε; Ξέρετε εσείς κανέναν που να έκανε την παραμικρή σοβαρή παραγωγική επένδυση σε αυτή τη χώρα τα 10 τελευταία χρόνια; Εγώ πάντως δεν ξέρω. Και το χειρότερο είναι πως το οικονομικό, κοινωνικό και πολιτικό περιβάλλον, θα είναι ακόμα δυσμενέστερο για οποιαδήποτε επένδυση στην Ελλάδα.

ΠΡΟΣΩΠΙΚΑ θεωρώ, ως το μεγαλύτερο ζήτημα που αντιμετωπίζει σήμερα η χώρα και θα έπρεπε να ήταν αντίστοιχα και το πρώτο θέμα σε όλες τις πολιτικές δυνάμεις, τους συνδικαλιστικούς, εργοδοτικούς και επιστημονικούς φορείς, αυτό της ανάπτυξης και της δημιουργίας δεκάδων χιλιάδων νέων θέσεων εργασίας. Δυστυχώς όμως η κυβέρνηση το προσεγγίζει σε επίπεδο έκθεσης ιδεών για την Α' Λυκείου. Κάτι πάει να πει ο κ. Σαμαράς ως προς το μείγμα οικονομικής πολιτικής που θα αφήνει τις μεγαλύτερες δυνατές αναπτυξιακές προοπτικές, αλλά μένει στα γενικά και κυρίως δεν έχει ομάδα για να πείσει για αυτά που λέει.

ΔΥΣΤΥΧΩΣ, για την Ελληνική Αριστερά, αυτό το θέμα είναι σήμερα έξω από την κουλτούρα της. Ειδικά το ΚΚΕ έχει ανατριχιαστικές προσεγγίσεις. Η κρίση, όσο μεγαλύτερη τόσο καλύτερα, είναι όπως και να το καμουφλάρουν, στρατηγική επιλογή. Με θεωρητικούρες πως όποιος μιλάει για ανάπτυξη στο πλαίσιο του καπιταλισμού είναι ουσιαστικά υπηρέτης του συστήματος, αυτοαπαλλάσσονται από κάθε κόπο για χρήσιμες εναλλακτικές προτάσεις. Δεν μας ενδιαφέρει αν θα πληγούν οι μεγαλοεφοπλιστές και οι μεγαλοξενοδόχοι από την απεργία της ΠΝΟ δηλώνει η ηγεσία του κόμματος. Λες και στα μεγαλοξενοδοχεία και στα πλοία δεν υπάρχουν εργαζόμενοι. Λες και ο μικροξενοδόχος ή ο μικροκαταστηματάρχης που δουλεύει πολύ με τους χιλιάδες τουρίστες που αποβιβάζονται στο λιμάνι, δεν πλήττεται από αυτές τις απεργίες. Κανείς δεν μπαίνει στον κόπο να μετρήσει πόσες θέσεις εργασίας υπερασπίζεται και πόσες απειλεί!

ΣΤΗΝ ΑΛΛΗ αριστερά, ένα μέρος της δραπετεύει από το εγχώριο γήπεδο θεωρώντας οι λύσεις θα έρθουν από κινητοποιήσεις σε ευρωπαϊκή και διεθνή κλίμακα. Η πιθανή κατάρρευση της χώρας και του ΠΑΣΟΚ θεωρείται δευτερευούσης σημασίας θέμα. Είναι βέβαιοι, πως δεν θα κληθούν να απαντήσουν στα καυτά εθνικά ζητήματα γι' αυτό και νιώθουν σιγουριά και ασφάλεια για όσα πράττουν και λένε. Το άλλο μέρος της αριστεράς, βρίσκεται στην πιο κρίσιμη φάση του. Σήμερα ολοκληρώνεται το συνέδριο του ΣΥΝ και από τις αποφάσεις που θα παρθούν θα εξαρτηθεί, αν θα έχουν απαντήσει στα αιτήματα της κοινωνίας. Της κοινωνίας που χρειάζεται τη Δημοκρατική Αριστερά σοβαρή και ενιαία όχι μόνο ως υπερασπιστή των αδυνάτων, αλλά και σαν δημιουργό και φορέα της άλλης πολιτικής, για τα συμφέροντα των πολλών και το μέλλον του τόπου.

του Δημήτρη Χρήστου d.xristou@avgi.gr
εφημ. "Η ΑΥΓΗ" ημερ. δημ.: 06/06/2010
http://www.avgi.gr/ArticleActionshow.action?articleID=547448

Δημοκρατία και Διαδίκτυο

Απόψεις- Άρθρα


Γράφει: Ευστράτιος Παπάνης

Κατά τον Habermas, όλοι οι πολίτες έχουν το δικαίωμα της έκφρασης και του διαλόγου, ανεξάρτητα από ιδεολογικές διαφορές και ανισότητες στη νομή της εξουσίας. Το διαδίκτυο είναι ένα ιδανικό πεδίο ανάπτυξης του διαλόγου. Δημιουργήθηκε ως ένα ανοιχτό, προσιτό σύστημα και οποιαδήποτε προσπάθεια φίμωσής του - ακόμα κι αν κάποιοι διατείνονται ότι αυτό προστατεύει τα προσωπικά δεδομένα - αποτελεί απαράδεκτη καπηλεία των βασικών αρχών του.

Εξάλλου, αποδεικνύεται περίτρανα ότι οι πολίτες του κυβερνοχώρου έχουν την ικανότητα αυτορρύθμισης και γι’ αυτό η ηλεκτρονική δημοκρατία βασίζεται περισσότερο στις αρχές της εκκλησίας του Δήμου, παρά στα κοινοβουλευτικά μορφώματα, που ταλανίζουν το σύγχρονο κόσμο. Το διαδίκτυο είναι δίαυλος απρόσκοπτης επικοινωνίας, βήμα θεμελίωσης των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και προπομπός κοινωνικών καταστάσεων, που σύντομα θα επηρεάσουν την πολιτική ζωή.

Η παρουσία μη κυβερνητικών οργανώσεων, περιβαλλοντικών κινημάτων, οικονομικών δομών και κοινωνικών δράσεων στο διαδίκτυο αποτελεί τη βάση μιας βιώσιμης λειτουργίας ελέγχου των πολιτικών τεκταινομένων, την οποία οι κυβερνήσεις οφείλουν να λάβουν σοβαρά υπόψη. Δεν είναι τυχαίο που κολοσσοί του κλειστού λογισμικού «ανοίγουν» τον κώδικά τους, ώστε να δημιουργηθεί μια πλατφόρμα, πάνω στην οποία οι τεχνολογικές εξελίξεις θα λάβουν πολιτική υπόσταση, βασιζόμενες στις αρχές της ανεμπόδιστης διασύνδεσης και των συμβολικών δικτύων.

Κανείς δεν έχει το δικαίωμα να απενεργοποιεί υπερσυνδέσεις, εξυπηρετώντας οικονομικές σκοπιμότητες ή παιχνίδια εξουσίας και οι μηχανές αναζήτησης οφείλουν να αναπροσαρμόσουν τους αλγορίθμους τους, ώστε να παρουσιάζουν όλα τα αποτελέσματα και όχι τα δημοφιλέστερα. Το ανοιχτό διαδικτυακό εμπόριο, χωρίς τις απαράδεκτες φορολογικές στενωπούς, τις πατέντες, τις αμφίβολες νομοθεσίες για την πνευματική ιδιοκτησία και τα εμπόδια στην επιχειρηματικότητα, μπορεί να δώσει μια δεύτερη ευκαιρία στις μικρές επιχειρήσεις να ανταγωνιστούν τις πολυεθνικές και στα ασθενέστερα κράτη να προβληθούν ισάξια στη διεθνή οικονομική αρένα.

Όλα τα παραπάνω προϋποθέτουν το σεβασμό της ιδιωτικότητας, την κρυπτογράφηση των δεδομένων και την αντίσταση των πολιτών σε κάθε συνεργασία εταιρειών του διαδικτύου με κρατικούς μηχανισμούς ελέγχου και καταστρατήγησης των θεμελιωδών δικαιωμάτων, αλλά και την καλλιέργεια μιας κουλτούρας ενεργούς συμμετοχής και μη αποποίησης των ευθυνών.
Φυσικά, η παγκοσμιοποίηση, που επιβάλλει το διαδίκτυο, απειλεί τα εθνικά κράτη, τα οποία σταδιακά χάνουν τους πυλώνες της εξουσίας τους και αναζητούν ερείσματα για να αιτιολογήσουν το ρόλο τους.

Οι νέοι που γεννήθηκαν μετά το 1993 ήδη ασπάζονται παγκόσμιες κοινές αξίες, αντλούν πρόσωπα μέσα από το ίντερνετ και ενσωματώνουν δύο εαυτούς: το διαδικτυακό και τον πραγματικό. Οι ελλείψεις και τα κενά της αληθινής ζωής αναπληρώνονται ουσιαστικά, συμβολικά ή φαντασιακά μέσα στο διαδίκτυο και η ύπαρξη ενός χαρακτηριστικού δεν αποκλείει την εμφάνιση του αντίθετου στον κυβερνοχώρο.

Αλλά ποια είναι τα χαρακτηριστικά της ελληνικής νεολαίας και πώς αυτά μετασχηματίζονται στο διαδίκτυο; Η διάδοση του διαδικτύου, όσο ραγδαία κι αν είναι, αναδεικνύει το χρέος των κρατών να το κάνουν προσιτό σε όλους τους πολίτες, μειώνοντας το κόστος πρόσβασης, απλοποιώντας διαδικασίες ενεργοποίησης, πριμοδοτώντας την αύξηση της ταχύτητας μετάδοσης δεδομένων, προσφέροντας συσκευές (υπολογιστές) και μαζικοποιώντας τη χρήση του. Τα εκπαιδευτικά συστήματα πρέπει να σταματήσουν να το θεωρούν συμπλήρωμα και οφείλουν να αναδιαρθρωθούν, ώστε να το ενσωματώσουν ως βασικό στοιχείο των αναλυτικών προγραμμάτων.

Παράλληλα, κάθε πληροφορία να παρέχεται άμεσα και δωρεάν στον πολίτη με τρόπο κατανοητό, για να συμβάλλει στον κοινωνικό διάλογο και τη συμμετοχική λήψη απόφασης. Κυβερνήσεις και εταιρείες επιχειρούν να ασκήσουν πιέσεις που περιορίζουν το δικαίωμα αυτό, προφασιζόμενες την ασφάλεια ή την πάταξη της τρομοκρατίας.

Ευτυχώς, οι εξελίξεις προδικάζουν την αποτυχία των μέτρων αυτών: Ήδη βαδίζουμε προς την ενοποίηση της κινητής τηλεφωνίας, του διαδικτύου και της τηλεόρασης και η επιρροή του κυβερνοχώρου αυξάνεται, πέρα από τις δυνατότητες των ισχυρών να τον ελέγξουν.

Κάθε πληροφορία, γνώση, δημοσίευση, που αναρτάται στο διαδίκτυο, πρέπει να είναι προσβάσιμη με το μικρότερο δυνατό κόστος στον κάθε ενδιαφερόμενο.

http://www.emprosnet.gr/Opinions/articles/?EntityID=371b9acc-32b2-4af8-8a0d-da7162151531

Γιατί χάθηκαν οι «στρατευμένοι» συγγραφείς;

Υπάρχουν στρατευμένοι, πολιτικοποιημένοι συγγραφείς σήμερα; Μάλλον είναι σπάνιοι αν κρίνουμε από το ότι ελάχιστες φωνές πλέον υψώνονται για να καταγγείλουν τα κακώς κείμενα, να υπερασπιστούν μια ιδέα που πάει κόντρα στα στερεότυπα, στο κατεστημένο.
Συχνότερα συναντάμε διανοούμενους στο πλευρό πολιτικών αρχηγών, υπερασπιστές πολιτικών γραμμών και στρατηγικών που δεν λαμβάνουν υπόψη τους τις ανάγκες και τα όνειρα του απλού πολίτη, του μη προνομιούχου.

Παλαιά, συγγραφείς όπως ο Σαρτρ, ο Καμί και πολλοί άλλοι βρέθηκαν στο πλευρό αυτών των ανθρώπων, σήμερα όμως σπανίζουν, σε σημείο που μπορούν να μετρηθούν εύκολα. Ο Νοτιο-Αφρικανός Αντρέ Μπρινκ, που πολέμησε το απαρτχάιντ∙ ο Αντόνιο Ταμπούκι, που σύρεται στα δικαστήρια από τον πρόεδρο της ιταλικής Βουλής, ο Ρενάτο Σκίφανι, γιατί έγραψε πως είχε υπάρξει σύμβουλος σε μια μαφιόζικη εταιρεία∙ ο Ορχάν Παμούκ, που τόλμησε να μιλήσει για τη γενοκτονία των Αρμενίων∙ ο Αμος Οζ, που αγωνίζεται ενάντια σε κάθε είδους πολιτικές ακρότητες∙ η Βιετναμέζα Duong Thu Huong και ο Αμερικανός Ράσελ Μπανκς.
Πάνω σε αυτό το θέμα δύο Γάλλοι συγγραφείς της νέας γενιάς εκφράζουν τις απόψεις τους:

**Πατρίκ Μπεσόν: «Ένας καλλιτέχνης είναι και έμπορος. Το να στρατευθείς με μια παράταξη, είναι σαν να φορτώνεσαι κάποιον. Η στράτευση είναι αντιεμπορική. Το πρόβλημα τώρα είναι πως η εμπορική πλευρά της δουλειάς του συγγραφέα -ο οποίος δεν θα έπρεπε να επεμβαίνει παρά μόνον όταν θα είχε τελειώσει το βιβλίο του- εμφανίζεται ευθύς εξ αρχής. Σαν, ας πούμε, ο Φλομπέρ, αντί ολοκληρώνοντας τη «Μαντάμ Μποβαρί» να ανησυχούσε για το αν θα πουλήσει ή όχι, να αναρωτιόταν εξ αρχής πώς να το γράψει προκειμένου να πουλήσει.
Όσο για μένα, στρατεύτηκα τρεις φορές μέχρι τώρα: με τους κομμουνιστές, με τη συμμετοχή μου στην αριστερίστικη εφημερίδα L' Idiot International, και με τους Σέρβους. Την πρώτη φορά, θεώρησα άδικη τη δυσφημιστική εκστρατεία κατά του Κ.Κ. Γαλλίας το οποίο έχει κάνει αρκετά πράγματα στη Γαλλία. Μετά έγραψα στην εφημερίδα L'Idiot στο πλαίσιο μιας επιχείρησης υποτίμησης του Μιτεράν. Στη δεκαετία του 1980, ο Τύπος παρουσίαζε τον Μιτεράν σαν Θεό.

Όσο για τους Σέρβους, με δεδομένα αυτά που έλεγαν για αυτούς εκείνη την εποχή, αναρωτιόμουν μέχρι πού μπορούσε να φτάσει αυτή η σύμπνοια μίσους, μήπως σε μια γενοκτονία; Επειδή γνωρίζω καλά τους Σέρβους, τους υπερασπίστηκα. Αν είχα κρύψει τις πεποιθήσεις μου από φόβο να χάσω το μισό κοινό μου, θα θύμωνα με τον εαυτό μου, και είμαι ο μόνος άνθρωπος με τον οποίο δεν μπορώ να θυμώσω. Δεν ξέρω αν η στράτευσή μου χρησίμευσε σε κάτι. Δεν μπορούμε ποτέ να ξέρουμε αν ένα βιβλίο χρησιμεύει σε κάτι. Αυτό που ξέρω είναι ότι στη γιορτή του ΚΚΓ, τον περασμένο Σεπτέμβρη, είχε πολύ κόσμο, πως η λατρεία στο πρόσωπο του Μιτεράν τελείωσε και πως η Σερβία σύντομα θα είναι μέλος της Ε.Ε. Αυτές οι θέσεις που πήρα με έπληξαν επικοινωνιακά; Δύσκολο να το πω. Αν όμως δεν είχα εκτεθεί παίρνοντας αυτές τις θέσεις, δεν θα ήμουν ο εαυτός μου, θα είχα γράψει άλλα βιβλία, και ίσως να μην είχαν πάει καλά. Όμως για έναν συγγραφέα όποιο κι αν είναι το πολιτικό σύστημα της χώρας όπου ζει, δεν είναι καλό γι' αυτόν να μην έχει ποτέ λογοκριθεί».

**Γιανίκ Ενέλ: «Το να λέμε ό,τι σκεφτόμαστε δεν είναι υποχρεωτικό. Δεν παρεμβαίνω σε δημόσιες συζητήσεις, γιατί κατά την άποψή μου το να μην παρεμβαίνεις είναι μια πολιτική στάση. Όσα με απασχολούν, όμως, είναι όλο και περισσότερο πολιτικά ζητήματα. Στο επόμενο μυθιστόρημά μου, θέτω το ερώτημα τι απέγιναν στη Γαλλία οι ιδέες της σύρραξης, της επανάστασης. Όμως δεν μπορώ να παρεμβαίνω σε συζητήσεις που προκαλούνται από την επικαιρότητα. Το να είσαι όλο και πιο πολιτικοποιημένος, για μένα σημαίνει να είσαι όλο και πιο πολύ αντικοινωνικός: το επικοινωνιακό είναι πάνω από όλα ένα παιχνίδι ρόλων και ειλικρινά δεν έχω καμία διάθεση να παίξω σ' αυτό.

Άραγε μπορεί σήμερα να υποστηριχθεί ένας πολιτικός λόγος; Δεν νομίζω. Υπάρχει μια επικοινωνιακή παρέμβαση σε όλες τις σκέψεις που τις ακυρώνει. Παλαιότερα, η εξουσία επιβαλλόταν στους ανθρώπους φιμώνοντάς τους, σήμερα βάζοντάς τους να μιλούν για οτιδήποτε».

Της Βίκης Τσιώρου
* Ελευθεροτυπία, Τετάρτη 10 Μαρτίου 2010 tsiorou@enet.gr

Έλλη Παππά: Συγγραφέας, δημοσιογράφος και αγωνίστρια της κομμουνιστικής Αριστεράς

Έλλη Παππά
(1920 – 2009)


Συγγραφέας, δημοσιογράφος και αγωνίστρια της κομμουνιστικής Αριστεράς. Με την κριτική σκέψη που τη χαρακτήριζε, διαφοροποιήθηκε από πολλές προσωπικότητες της γενιάς της. Στόχος της, όπως η ίδια έλεγε, «η κάθαρση της μαρξιστικής σκέψης από τις σταλινικές στρεβλώσεις».

Ήταν σύντροφος του Νίκου Μπελογιάννη και αδελφή της Διδούς Σωτηρίου.
Η Έλλη Παππά γεννήθηκε στη Σμύρνη το 1920, «πέμπτο παιδί, αθέλητο και παραπεταμένο», όπως γράφει αυτοβιογραφούμενη, του Ευάγγελου Παππά και της Μαριάνθης Παπαδοπούλου. «Η μάνα μου αρνήθηκε να με θρέψει. Δεν ήμουν παιδί, ήμουν άλλο πράμα και με πέταξε. Επέζησα χάρη στη μεγαλύτερη αδελφή της μητέρας μου. Η καταστροφή έφερε την οικογένεια στον Πειραιά. Την υγεία μου την ανέλαβε η θάλασσα του Πειραιά και την αγωγή μου τα αλητάκια του Πειραιά. Όλα έδειχναν ότι η προλεταριακή μου συνείδηση ήταν εξασφαλισμένη. Τότε μπήκαν στη ζωή μου τα μεγαλύτερα παιδιά της οικογένειας, ο Γιώργος, που έγινε ασυρματιστής, και ο «άγγελος της ζωής μου», η Διδώ (Σωτηρίου), που ζούσε με την πλούσια αντιδραστική θεία, αδελφή του πατέρα μας. Από τη σκληρή δουλειά του ο Γιώργος, από μια έμφυτη συνείδηση η Διδώ, από κοντά κι η μάνα μας, είχαν γίνει και οι τρεις κομμουνιστές».
Από τα γυμνασιακά της χρόνια, στη διάρκεια της Μεταξικής Δικτατορίας, οργανώθηκε σε αντιδικτατορική ομάδα και στην Κατοχή, προσχώρησε στο ΕΑΜ και το ΚΚΕ. Σπούδασε φιλοσοφία και νομικά στο Πανεπιστήμιο της Αθήνας, χωρίς να ολοκληρώσει τις σπουδές της, ενώ παράλληλα εργαζόταν ως δημοσιογράφος. Εργάστηκε στην παράνομη έκδοση του «Ριζοσπάστη» μέχρι το 1949, οπότε άρχισε η συνεργασία της με τον Νίκο Πλουμπίδη στον παράνομο μηχανισμό του ΚΚΕ και από τον Ιούνιο του 1950 με τον Νίκο Μπελογιάννη που έγινε ο άνδρας της ζωής της.
Συνελήφθη για την κομμουνιστική της δράση τον Δεκέμβριο του 1950 και καταδικάστηκε σε θάνατο μαζί με τον σύντροφό της Νίκο Μπελογιάννη τον Φεβρουάριο του 1952. Δεν εκτελέστηκε, όπως ο Μπελογιάννης, γιατί ο γιος τους Νίκος, που είχε στο μεταξύ γεννηθεί στη φυλακή, ήταν μόλις επτά μηνών. Αποφυλακίστηκε από τις φυλακές Αβέρωφ την πρωτοχρονιά του 1964 και αμέσως εντάχθηκε στην ΕΔΑ. Δούλεψε στη σύνταξη της εφημερίδας «Δημοκρατική Αλλαγή», αλλά το 1968 η Απριλιανή χούντα την εξόρισε στη Γυάρο. Αποφυλακίστηκε τον Ιούλιο του 1968, λόγω σοβαρής ασθένειας. Η Σοβιετική Ένωση προσφέρθηκε να τη φιλοξενήσει με τον γιο της, αλλά η ίδια αρνήθηκε, επειδή είχε διαφωνήσει με τη στρατιωτική εισβολή των Σοβιετικών στην Τσεχοσλοβακία.
Μέχρι την πτώση της δικτατορίας εργάστηκε σε εγκυκλοπαίδειες και περιοδικά και αργότερα στην εφημερίδα «Μακεδονία» με ψευδώνυμο. Στη μεταπολίτευση, η Έλλη Παππά προσπάθησε μάταια να επανασυνδεθεί με το ΚΚΕ: «Η επανένωση της Αριστεράς ξεκίνησε με καλούς οιωνούς και είχε οικτρό τέλος. Απεχώρησα από το ΚΚΕ, πράγμα που και η ηγεσία του επιθυμούσε». Επαγγελματικά δούλεψε στις εφημερίδες «Έθνος», «Μακεδονία» και το περιοδικό «Γυναίκα» έως το 1990, οπότε και αφιερώθηκε αποκλειστικά στο συγγραφικό της έργο.
Δημοσίευσε μελέτες για την αρχαία ελληνική φιλοσοφία, όπως «Ο Πλάτωνας στην εποχή μας» («Εκδόσεις 21ου Αιώνα»), η «Σπουδή στο θέμα της Ελευθερίας - Η έννοια της ελευθερίας στον προσωκρατικό υλισμό» («Άγρα»), και «Αρχαίοι Έλληνες Συγγραφείς στο “Κεφάλαιο” του Μαρξ» («Άγρα»), μελέτες για τον μαρξισμό και τον λενινισμό, όπως ο «Μύθος και ιδεολογία στη ρωσική επανάσταση - οδοιπορικό από το ρωσικό αγροτικό λαϊκισμό στο λαϊκισμό του Στάλιν» («Εστία») και «Ο Λένιν χωρίς λογοκρισία και εκτός μαυσωλείου».
Τα τελευταία πολιτικά βιβλία της ήταν «Αποχαιρετισμός στον αιώνα μου» («Κέδρος»), «Μακιαβέλι ή Μαρξ» («Άγρα») και «Η Κομμούνα του 1871» («Άγρα»). Το αρχείο της φυλάσσεται στο Ελληνικό Λογοτεχνικό και Ιστορικό Αρχείο (Ε.Λ.Ι.Α).
Η Έλλη Παππά πέθανε στις 27 Οκτωβρίου 2009, σε ηλικία 89 ετών.

*από το: http://www.sansimera.gr/biographies/402

Εκατό χρόνια ζωής για τη Δημοτική Βιβλιοθήκη της Πάτρας

Έναν αιώνα ζωής συμπληρώνει φέτος η Δημοτική Βιβλιοθήκη Πατρών και ανάμεσα στους θησαυρούς της περιλαμβάνονται σπάνια χειρόγραφα βιβλία, εκδόσεις από τον 16ο αιώνα και μετά, ιστορικά αρχεία, γκραβούρες, πίνακες ζωγραφικής, γλυπτά, χαρακτικά, σκίτσα και σχέδια, χειρόγραφα, καθώς και μοναδικά βιβλία.
Μερικά από αυτά εκτίθενται στην αίθουσα της Δημοτικής Πινακοθήκης μαζί με το πρώτο φύλλο της εφημερίδας της Κυβέρνησης, που εκδόθηκε στο Ναύπλιο στις 16 Φεβρουαρίου του 1833.
Η Δημοτική Βιβλιοθήκη ιδρύθηκε επί δημαρχίας του Δημητρίου Βότση το 1908 και τα εγκαίνια έγιναν στις 28 Ιουνίου του 1910. Κατά την διάρκεια της τελετής των εγκαινίων ο αείμνηστος καθηγητής Σπυρίδων Λάμπρου είχε αναφέρει: «Η Δημοτική Βιβλιοθήκη αύτη είναι η πρώτη ιδρυομένη εν Ελλάδι και αι Πάτραι παρέχουσι παράδειγμα ζηλωτόν και άξιον μιμήσεως εις τους λοιπούς δήμους.»
Όσον αφορά τώρα στο σήμερα, την Δημοτική Βιβλιοθήκη επισκέπτονται κάθε χρόνο περίπου 250.000 αναγνώστες, υπάρχουν 14.000 μέλη στο δανειστικό τμήμα, λειτουργούν τρία παραρτήματα και ένα παιδικό τμήμα, ενώ έχει εξασφαλιστεί πλήρης πρόσβαση στα άτομα με ειδικές ανάγκες.
Στα άμεσα σχέδια του Διοικητικού Συμβουλίου, της Δημοτικής Βιβλιοθήκης είναι η μετάφραση από τα Ενετικά στα Ελληνικά του «κώδικα Μέρτζιου.»
Συγκεκριμένα πρόκειται για μια συλλογή 302 σελίδων από τα Αρχεία της Ενετίας, που αναφέρονται στην Α'Α και Β' Α Ενετοκρατία στην Πάτρα και την ευρύτερη περιοχή, δηλαδή από το 1600 έως το 1800. Την εντολή να ερευνήσει τα Αρχεία της Γαληνοτάτης Δημοκρατίας είχε δώσει ο Παναγιώτης Κανελλόπουλος στον Κωνσταντίνο Μέρτζιο, ο οποίος και εργάστηκε επάνω στο ζήτημα αυτό. Στην Βιβλιοθήκη υπάρχουν ακριβή αντίγραφα γραμμένα στα Ενετικά και η μετάφραση του Κώδικα γίνεται από τον προϊστάμενο του Μορφωτικού Ιδρύματος της Εθνικής Τράπεζας Αγαμέμνονα Τσελίκα.
Ακόμη στο πλαίσιο των δραστηριοτήτων της η Δημοτική Βιβλιοθήκη συμμετέχει στην έκθεση που γίνεται στην Εθνική Πινακοθήκη για το έτος Ερνέστου Τσίλλερ με έξι πρωτότυπα αρχιτεκτονικά σχέδια για το δημοτικό Θέατρο «Απόλλων».
Παράλληλα, η δημοτική βιβλιοθήκη έχει προχωρήσει και σε πέντε εκδόσεις. Συγκεκριμένα οι τρεις αφορούν τα πρακτικά των δημοτικών συμβουλίων από το 1890 έως το 1950, το λιμάνι της Πάτρας στο γύρισμα του 19ου αιώνα, με βάση τα αρχεία Μανιάκ και το λεύκωμα με το χρονικό της Δημοτικής Βιβλιοθήκης. Τέλος, η επετειακή εκδήλωση για τα 100 χρόνια της βιβλιοθήκης έχει προγραμματιστεί για τις 28 Ιουνίου.

*από τον ΑΝΤ1