![](https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiTGrzpsdkSdvC0wSyJ7DpbIO-oJwuZPDDFcSATvy9wmDIf3SDeZfhEItRywpUSZ1D5CQqYG47SqAjiOB2UlFF4ZxVxv5UYRU1l-7NQ2iEnjpg76nz9PHVQtjOAzn_B_RahCHmSudR2wDwF/s1600/15.jpg)
Καλημέρα στους απανταχού Τσάκωνες
την πίκρια της ζωής. Όντας βυθίσει
ο ήλιος και το σούρουπο* ακλουθήσει,
μην τους κλαις, ο καημός σου όσος και να 'ναι!
Τέτοιαν ώρα οι ψυχές διψούν και πάνε
στης Λησμονιάς την κρουσταλλένια βρύση·
μα βούρκος* το νεράκι θα μαυρίσει,
α στάξει γι' αυτές δάκρυ, όθε αγαπάνε.
Κι αν πιουν θολό νερό, ξαναθυμούνται,
διαβαίνοντας λιβάδι' απ' ασφοδίλι*,
πόνους παλιούς, που μέσα τους κοιμούνται.
Α δεν μπορείς παρά να κλαις το δείλι*,
τους ζωντανούς τα μάτια σου ας θρηνήσουν·
θέλουν – μα δε βολεί* να λησμονήσουν.
ΛΟΡΕΝΤΖΟΣ ΜΑΒΙΛΗΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου